Rozdział 32

( Oczami Rose)
                                                 * tydzień później i przeddzień wyjazdu *

No więc jakże mi przykro to pisać, ale kochana i w ogóle NIE wredna kuzyneczka Alex nie mogła przyjechać bo kolega ją zepchnął ze schodów i złamała obie nogi. Co za pech. Co do kolegi to już się nim zajęłam. Gorąco pozdrowiłam przez Twittera i życzyłam mu wszystkiego dobrego. Tak więc sprawę z Ewą mamy załatwioną, ale myślę, że mama Alex nie da nam spokoju i wyśle ją jak tylko wyzdrowieje. Ale co będę się nią teraz przejmować skoro jutro ja i moja najlepsza przyjaciółka lecimy do RIO! Jesteśmy takie podekscytowane.

                                                                         ***

Właśnie leżę w łóżku i rozmyślam o naszym jutrzejszym wyjeździe do Rio de Janeiro. Niezwykłe miejsce dudniące bujną roślinnością i pięknymi kolorami. Idealne na niesamowite zdjęcia, a co najlepsze na... wspomnienia. To wszystko jest takie egzotyczne, niezwykłe...Jakby przenieść się w zupełnie inny świat. Świata, w którym życie wygląda zupełnie inaczej niż w takim Londynie. Choć co by nie było jest bardzo nowoczesne, a nie wygląda. Szeroka plaża ze złocistym piaskiem zupełnie różni się od tej w LA. Już widzę to moje podekscytowanie kiedy ujrzę nasze mieszkanko z widokiem na skrawek miasta. Kiedy ujrzę CAŁE miasto z lotu ptaka. Kiedy ujrzę największy na świecie pomnik Jezusa. Kiedy ujrzę tą roślinność...  Od razu wyobraźnia inaczej pracuje. Widać migoczące kolory i buchające miasto życiem gdzie nie zawsze jest tak kolorowo jak się wydawać by mogło.
 Opancerzona kołdrą nie mogę się ruszyć. W nocy było strasznie zimno bo padał deszcz i wiał halny wiatr. Więc obudzona zimnem musiałam wstać, założyć dres i szczelnie przykryć się kołdrą. Teraz Larry leży obok mnie zwinięty w kulkę. Jeszcze śpi. Zmieniam pozycję do siedzącej i mocno się przeciągam. Kot automatycznie robi to samo; budzi się i przeciąga wbijając pazury w prześcieradło. Przyzwyczaiłam się że to na czym śpię na ogół jest w dziurkach zdobionych przez mojego kotka. Przysuwam się bliżej jego i głaszczę ociężale po grzbiecie. Larry zaczyna głośno mruczeć i wtula się w moje kolona bo siedzę po turecku na moim ogromnym łóżku. Biała pościel wcześniej na łóżku teraz leży na panelach i wyłapuje cały kurz. Trudno... myślę i odwracam wzrok wprost na okno. Nadal leje deszcz, lecz z podwojoną siłą. Czarne chmury okryły całe niebo i nie wydaje się by szybko odfrunęły.
Dopiero po chwili wyrwałam się z rozmyśleń i zauważyłam że mój kot miaucząc domaga się drapania za uchem i innych pieszczot.
- Później Larry- rzucam do niego i schodzę na dół. Wchodzę do kuchni i wyciągam mleko oraz płatki. Mieszam ze sobą " składniki " i zabieram się za pożeranie. Nagle kieszeń mojego dresu zaczyna wibrować. Wyciągam telefon i widzę sms " Co dzisiaj robisz? " od Harry'ego. Odpisuję mu że muszę się pakować bo przecież jutro jadę. Sekundę po wysłaniu odpowiedzi ta samo osoba do mnie dzwoni. W kuchni rozlega się piosenka Florence and the machine " Cosmic Love ". Odbieram, ale zanim Harry zdąży coś powiedzieć mówię- Niestety nie mogę się dzisiaj z tobą spotkać bo muszę się pakować.
- No, ale przecież nie będziesz się pakować cały dzień!
- Oj to ty chyba nie widziałeś jak się pakuje modelka, która ma 30 par spodni i milion bluzek, spódnic czy sukienek.
- Masz rację... nie widziałem jak się pakuje modelka, więc chyba mam okazję zobaczyć- rzuca.
- Jak to okaz... - rozłączył się- Ej! - krzyczę do telefonu choć i tak wiem, że mnie nie usłyszy. Domyślam się, że zaraz tu przyjedzie by pomóc mi się pakować. No bo w końcu co innego mogło by oznaczać " więc chyba mam okazję zobaczyć " co? Dokańczam płatki, wrzucam miskę do zmywarki i w piżamie wychodzę przed drzwi wyczekiwać przyjaciela. Leje deszcz, ale chroni mnie lekki daszek nad wejściem. Zostało jeszcze zimno. Po chwili Harry przyjeżdża swoim czarnym autem i zastanawiam się co on robił tak rano. Jest tak jakoś 8 chyba. Wychodzi z auta i podbiega do mnie przytulając mnie na powitanie. Od razu go odpycham.
- Mokry jesteś!
Harry nic sobie z tego nie robi bo tylko zgryźliwie się zaczyna śmiać i wchodzi do domu, a ja za nim.
- Co robiłeś tak rano?
- A byłem z chłopakami na śniadaniu, a potem jeszcze pojechałem załatwić parę spraw.
- Jakie sprawy?- próbuję mu dokuczyć.
- Nie bądź upierdliwa.
 Ja tylko się uśmiecham i wchodzę na górę, on za mną. Wchodzimy do mojego pokoju i dopiero teraz sobie przypominać, że zamknęłam w nim Larry'ego. Kot widząc Harry'ego od razu przybiega i łasi się do niego. Chłopak bierze go na ręce i mocno przytula. W tym samym momencie robię im zdjęcie, a Harry patrzy na mnie pytająco.
- To na dowód, że mi kradniesz kota- macham telefonem i chowam z powrotem do kieszeni.
- A co jak nie patrząc wykasuję Ci to zdjęcie?
- Nie wykasujesz bo nie znasz hasła..
- Co za problem po po prostu ukraść ten telefon?
- Eeee...- nie wiem co odpowiedzieć, znowu nie wiem jak mu się odgryźć. Harry zaczyna się triumfalnie śmiać i dodaje- Znowu cię zgasiłem.
- Cholera nienawidzę jak to robisz- mówię mu i siadam na łóżku.
- A ja właśnie uwielbiam.
- Dobra... po coś tu przylazł.
- Chciałem się z tobą zobaczyć, no i mam okazję Ci w czymś pomóc.
- Masz zamiar pomóc mi się pakować? - pytam z niedowierzaniem bo w ogóle mu się chciało.
- Tak, taki mam właśnie zamiar. No dobra to gdzie masz walizkę.
- Musisz ją zdjąć z szafy bo nie dosięgam.- stając na placach pokazując palcem na górę. Chłopak robi to co powiedziałam i razem podchodzimy do mojej szafy. Otwieram drzwiczki.
- WoW! Ile ty masz ciuchów. Nie kłamałaś mówiąc 30 par spodni i miliony innych...
- Oh ciekawe jak wygląda twoja szafa modnisiu- dogryzam mu.
- Podobnie tylko w wersji męskiej...- nie daję mu dokończyć.
- Chyba chłopięcej...
- Cicho bądź- ucisza mnie- no i mam mniej spodni.- wskazuje na półkę.
- Oj tam... - rozpinam walizkę i wyciągam z niej ogromną kosmetyczkę. Znajduję w niej gumkę do włosów i związuję włosy w wysokiego kucyka.
- Też chcesz gumkę lokowaty?- pytam, a na ustach Harry'ego pojawia się uśmiech.
- Nie, dziękuję lokowata.
- Mi włosy kręcą się tylko przy końcówkach, a tobie całe.
- No ale jednak kręcą.- prycham na to i siadam przy walizce na panelach.
- Alex śpi?
- Pewnie tak, no bo jak by nie do by tutaj na pewno przyszła.- mówię, a chłopak podaje mi jedną partię bluzek z krótkim rękawem. Następnie z długim i trzy-czwarte. Potem pakuję sukienki, długie spodnie, szorty, spodenki i spódnice. Do kosmetyczki pakuję biżuterię i zestaw kosmetyków który kupiłam specjalnie na wyjazd. Muszę zawsze pamiętać, że jadę tam też do pracy więc muszę wyglądać zawsze wyjściowo.
- Co takiego ma w sobie ta bransoletka, że zawsze ją nosisz- porusza grząski temat moich roztargnionych wspomnień.
- Dostałam ją od brata...
- I dlatego jest taka ważna?
- Tak, własnie dlatego.
- Jesteście bardzo zżyci ?
- Byliśmy- zaczyna denerwować mnie ciekawość Harry'ego.
- Pokłóciliście się? - nie daje za wygraną i najwyraźniej nie zauważa po mnie, że nie chcę ciągnąć tego tematu.
- Nie Harry! On nie żyje..- daję upust słowom, ale nie krzyczę zbyt głośno, a przynajmniej tak jak potrafię krzyczeć.
- O... ja nie wiedziałem.
- No pewnie, że nie wiedziałeś, bo nikt Ci nie mówił ośle.
- Przepraszam- mówi i przytula mnie bardzo mocno. W tej chwili akurat jest to jak najbardziej na miejscu, bo po wspomnieniach przywołanych przez wartościową dla mnie bransoletkę potrzebuję takiego miłego gestu. Wtulam się mocno w ramię mojego przyjaciela bo jest on wyższy ode mnie o równo głowę.
- Dziękuję- mówię i już odsuwam się od niego.- ale jesteś tu po to aby mi pomóc, a nie przytulać. - teraz podchodzę do komody i zza niej wyciągam obszerną torbę.
- A to po co ?
- No jak to po co? Przecież muszę mieć w czym chodzić- uśmiecham się promiennie i tym razem to Harry siada przy torbie a ja podaję mu buty. Mam chwilę dylematu bo zostało mało miejsca, a muszę wybrać po między wysokimi sandałkami na koturnach czy trampkami. Wpatruję się w obydwie pary butów jakby miały się zaraz zacząć się kłócić które to mam wpakować do torby.
- To ty rysujesz?! - pyta się trzymając mój szkicownik, który zawsze chowam za kojcem Larry'ego. Nikt tam nie zagląda bo kotek zaraz syczy dobrze wiedząc, że nie chcę aby ktoś to oglądał.

- Jak to znalazłeś?!- krzyczę do niego i próbuję wyrwać kartki. Akurat oglądał rysunek który narysowałam wczoraj czyli najświeższy.
- Larry mi przyniósł- mówi i ogląda kolejne rysunki.
- Nie oglądaj tego!- w końcu udaje mi się wyrwać mu blok i schować tam skąd je wziął KOT. No właśnie trzeba będzie go skarcić.
- Przecież ładnie rysujesz, o co Ci chodzi?
- Po prostu nie chcę by ujrzały je oczy inne niż moje.
- Jak to powiedziałaś " oczy inne niż moje ". - udaję aprobatę tymi słowami.
- Nie wiem o co Ci chodzi.- podchodzę do niego bliżej i już mam ochotę mu coś zrobić.- musisz zostać ukarany, za to co zrobiłeś!
- Ale to nie moja wina! To Larry mi to podał!
- O i już zwala na kota! Phi...- podnoszę Larry'ego i zaczynam go całować.- przecież on nic nie zrobił.- mówię mu zgryźliwie i tulę się do pupila.
- No, ale...- Harry unosi ręce i zaraz je opuszcza nie bardzo wiem dlaczego. Zaczynam się z niego śmiać i dopakowuję do walizki ostatnie już z butów trampki. Tak to one wygrały walkę. Przypominam sobie, że muszę jeszcze dopakować bieliznę. Podchodzę do komody i wyciągam z niej staniki i... stringi. Wpycham je w wolne miejsca.
- To ty to nosisz- wskazuje na mój rodzaj majtek.
- A w czymś problem Haroldzie?
- Przecież to wygląda jak opaska na oko! Rozbawił mnie ten temat, więc mam zamiar brnąć dalej.
- A co Ci do tego co ja noszę.
- No ale sama zobacz- wyciąga jedną parę stringów.
- Oddawaj to! Harry od razu ucieka na łóżko i dodaje- tym można strzelać jak z gumki!
- Ale ty masz problem, że nie noszę zwykłych dla was majtek.
- Co to znaczy " zwykłych dla was "?
- A co ty też nosisz stringi?- rzucam mu i unoszę jedną brew, uśmiechając się przy tym zadziornie jak to mam w zwyczaju.
- No pewnie- mówi i pokazuję rząd białych zębów. Pewnie wybielanych.. no bo przecież to " celebryta ".
- No to w czym masz problem, że i ja noszę? - Zabieram mu stringi i chowam z powrotem do granatowej walizki.
- Wiem mnie też dziwi to, że Rose nosi coś takiego...- mówi stojąca na progu Alex.
- O nie wiedziałam że tu jesteś.- uśmiecham się do przyjaciółki.
- A ja nie wiedziałam że Harry nosi stringi.- dodaje żartobliwie.
- Szokers co?- mówi chłopak i schodzi z łóżka. Wybuchamy śmiechem, bo choć żartujemy z niego to on się nie buntuję jak to zawsze robi.
 Po godzinie byłam już spakowana i nie mogłam uwierzyć w to że udało mi się spakować w jeden poranek.Tak więc mam całe wolne popołudnie, które kończy się na tym, że Harry, Alex i ja jedziemy na bubble tea.
_______________________________________________________________________________
W tym rozdziale nic ciekawego się nie dzieje, ale w następnym będzie już wypad do RIO więc po prostu musi być ciekawie! Dobranoc życzę wszystkim.